*ik weet dat het geen algemeen onderwerp is maar ik kan haar niet voor mijn gevoel in het cafe zetten*
Dat het zou gaan gebeuren en dit jaar nog stond al vast, toch kwam het dit weekend alsnog als een verrassing (toch nog). Voor haar een zegening en voor ons eigenlijk ook, toch voelt het als een leegte, omdat ik haar nooit meer zal zien of spreken en dat is wel iets onwerkelijks.
Ik zie als een berg op tegen de crematie van komende donderdag...................
(sorry moet het even kwijt)