Kijk Dat was behalve een coureur ook nog een gentlemen! Ook zoiets in het verleden gezien op Monaco (de helpende hand)
Toen hij ging was voor mij de lol eraf van de F1 (voor velen niet: die kijken gewoon 10 jaar naar Schumi
)
Zou de echte reden waarom hij nu de bocht totaal miste in Italie - ooit nog eens in het groot gepubliceerd worden?
Even gestolen:
Senna verongelukte op zondag 1 mei 1994 tijdens de Grote Prijs van San Marino op het circuit van Imola doordat de neerwaartse druk onder zijn Williams-Renault wegviel en hij met 320 km/h uit de bocht vloog, recht in een betonnen muur. De dag ervoor was Roland Ratzenberger op hetzelfde circuit verongelukt. Senna droeg als eerbetoon aan Ratzenberger een Oostenrijkse vlag in zijn wagen.
Ayrton Senna wordt door velen beschouwd als de beste coureur ooit.
Senna staat bekend om zijn hoge technische begaafdheid. Testsessies duurden vaak veel langer dan bij andere collega’s en briefings en de-briefings duurden vaak eindeloos. Als Senna besprekingen voerde met zijn ingenieurs wilde hij alles tot in de details begrijpen. Begreep hij iets niet dan liet hij het zich een tweede keer van vooraf aan uitleggen, desnoods een derde en vierde keer. Deze maniakale gedrevenheid werkte teamgenoten, waaronder Alain Prost, soms dermate op de heupen dat zij de briefings vaak vroeger dan Senna verlieten.
Ayrton Senna was ook een echt kwalificatiewonder, getuige hiervan zijn de 65 pole-positions die hij in zijn carrière verzamelde. Zijn tactiek verliep steevast volgens een vast patroon. De kwalificatiesessies bestonden toen nog uit 1 uur, waarin elke wagen maximaal 12 ronden mocht afleggen. In het begin van de sessie zette Senna een eerste snelle ronde neer. Nadien kwam hij binnen en liet nog enkel laatste aanpassingen aan zijn wagen uitvoeren. Een 20-tal minuten voor het einde zette hij een tweede snelle ronde neer. Dit was vooral om te kijken of de laatste wijzigingen aan de wagen het gewenste effect hadden. Daarna kwam hij terug binnen en was het wachten op zijn moment de gloire. Hij zorgde er steevast voor dat hij zijn laatste snelle ronde kon inzetten vlak voordat het uur verstreken was. Op die manier was hij de laatste die een gooi kon doen naar de pole-position. Hij balde al zijn concentratie en wagenbeheersing tot één fenomenale ronde, vaak goed genoeg voor de snelste tijd. Niemand kon deze tijd nog verbeteren, de 60 minuten durende kwalificatiesessie was immers verstreken.
Senna was ook een steengoede regenrijder. Iets wat hij al van jongs af geleerd had. Zijn eerste kartervaring in de regen was een ramp. Sinds die dag ging de jonge Senna bij elke regenbui karten, tot hij de techniek van het regenrijden perfect beheerste. Iets wat hij voor zijn ganse leven zou meedragen. De ervaring die hij in het karten opdeed kwam hem uiterst goed van pas bij het in de regen rijden met een F1-wagen. Een prachtig voorbeeld hiervan is de Grand Prix in Donnington van 1993. Senna rijdt dat jaar met de inferieure McLaren-Ford, een wagen die niet op kan tegen de Williams-Renault van Hill en Prost. Senna kwalificeerde zich als vierde. Bij het begin van de race regent het pijpenstelen. Senna laat zich bij de start verrassen en is dus vijfde. Tijdens de eerste ronde maakt hij echter alles goed, bocht na bocht maakt hij posities goed. Hij gaat van vijf naar één in acht kletsnatte bochten. De rest van de race rijdt Senna tactisch perfect. Zijn wagen rijdt als op rails, terwijl anderen schuiven als ware het kunstschaatsen. Hill wordt tweede op meer dan anderhalve minuut, Prost is derde op meer dan een ronde. Een prachtig staaltje van Senna’s extreme wagenbeheersing en hoge technische begaafdheid.