Breuken... Alfa drie kwart honderd TS
Geplaatst: za feb 28, 2009 19:37
Breuken
Uit gewoonte keek ik naar de tomtom die eigenlijk helemaal niet nodig is maar ter vermaak tegen de voorruit geplakt zit. Ik heb de weg intussen al tientallen malen afgelegd en kan hem hoegenaamd dromen… Ik ben onderweg naar CC en tommie weet me te melden dat er nog 59,9 km te gaan is.
Ah, nog 60 km om in alle rust te mijmeren en de zorgen van alle dag van me af te schudden, schiet er door mijn hoofd.
Langzaam dringt het besef tot me door dat ik iets doe wat ik eigenlijk mijn hele leven al doe: afronden. Op de keper beschouwd, heb ik dus een pleurishekel aan decimalen en breuken en als ik zo om me heen kijk heeft iedereen dat.
Laten we wel wezen: het woord breuk kan op geen enkele manier positief uitgelegd worden. Het klinkt ook al in en in triest… en een decimaal is ook maar een mooi woord om de impact van de breuk te verzachten…..
Doet u even met mij mee? Laat de onderlip een beetje hangen en zegt u gewoon eens met zo min mogelijk articulatie tien keer achter elkaar: “breuk”.
Langzaam voelt u uw wangen een beetje opbollen terwijl de klank zich een weg tussen uw lippen door naar buiten baant. BREUK. Het is geen woord, het is een klank, het is een geluid.
Breukbreukbreukbreuk
Het klinkt eerder als de slecht startende Volkswagen van de buren dan als een van de betere woorden uit de Nederlandse taal.
Ik krijg er zelfs een beetje een weeïg gevoel van in mijn maag… breuken doen braken… snel verdring ik de gedachte….
Het lijkt wel alsof het complete lijden der mensheid in die ene vormeloze klank wordt samengevat.
Een breuk is afscheid nemen… van een goede vriend… of van de onderste helft van je scheenbeen… leuk is het nooit….
Het is slechts aan de razendsnelle ontwikkeling van de medische wetenschap te danken dat de gevolgen van de diverse breuken die we kunnen oplopen tijdens een ter ontspanning aangeschafte wintersportvakantie ons niet meer maandenlang uit de roulatie houden….
Terwijl er nog 48,7 km te gaan is realiseer ik me dat mijn aversie tegen breuken stamt uit mijn vroegste jeugd. Freud zou trots zijn op dit fraai stukje zelfanalyse…
Toch is die aversie eigenlijk vreemd want mijn vader was statisticus. Iemand die zijn brood verdiende door te goochelen met cijfertjes en die terdege doordrongen was van de waarde van de cijfers achter de komma. Ik denk dat ik wat dat betreft meer lijk op mijn vaders vader die eigenlijk niks met cijfertjes had en zich liever wijdde aan de schone kunsten.
Doordat mijn vader ons helaas op vrij jonge leeftijd ontvallen is, viel mijn moeder de fantastische taak ten deel om junior-zaag de geneugten van het optellen, aftrekken, vermenigvuldigen en delen bij te brengen.
Engelengeduld bracht ze op en urenlang zaten we aan de keukentafel die andere tafels in mijn hoofd te stampen maar echt irritant werd het pas toen kleine zaag ingewijd werd in de wereld van de halfjes en de kwartjes.
Eigenlijk heb ik nooit goed begrepen wat mensen er nou mee willen. Niemand heeft het over een popfestival waar enkele 7-komma-vijfduizenden stonden te headbangen. Welnee, er kwamen gewoon tienduizenden muziekliefhebbers bij elkaar. Geen enkele fraudeur is ooit in het nieuws gekomen omdat hij 57 keer 0,736842 miljoen wist te verduisteren, nee, de kranten koppen gewoon 42 miljoen.
Met nog 39,3 km te gaan voel ik langzaam een soort woede in me opkomen. Breuken verwoesten ons leven. Laten we wel zijn, is Conny er nou mooier op geworden sinds ze van Breukhoven heet? Nee, geef mij dan de “platte” Vanessa maar van vroeger. Van Breukhoventjes maken meer kapot dan “nieuw geld” kan goedmaken!
Eigenlijk zit het in de mens besloten om met gehele getallen te willen werken. De tijdseenheid van 15 minuten heet ook bewust 1 kwartier en niet 0,25 uur.
“Wanneer ben je weer terug liefste? Nou, met een 0,25 uurtje schat ik”
Het klinkt gewoon potsierlijk.
Een gewichtseenheid van ½ kg hebben we ook al omgedoopt: 1 pond. Hoewel een enkele middenstander met bijbehorende mentaliteit dit nog wel eens probeert te vergroten met de bekende vraag “mag het een onsje meer zijn”. NEEN! Als ik 0,6 KG gehakt half-om-half had willen hebben, had ik wel om 600 hele grammen gevraagd! 0,5 ZOOL!
Bakker, mag ik een halfje gesneden wit? Maar natuurlijk Meneer Zaagmans… hier heeft u uw 0,5 gesneden wit…
GEK word je er van!
De cilinderinhoud van 1,3 liter wordt een 1300-tje tenzij u de gelukkige eigenaar bent van één 2-liter.
Michael Schumacher wereldkampioen in de Formula One-and-a-half? NFW!
Zelfs het merk dat ons zo na aan het hart ligt heeft het begrepen... de Alfa 145 werd parallel aan de 146 gebouwd… maar niemand heeft ooit gehoord van de Alfa 145½… en ze werden ook niet opgevolgd door de 146,8 maar door de 147….
Heeft u al eens iemand meegemaakt die vol trots en glunderend vertelde dat hij zich een breuk getild had?
Bent u dat modale Nederlandse gezin wel een tegengekomen dat exact 1,3 kind heeft?
Wel zie ik regelmatig in de krant tussen de geboorte-advertenties één tweeling staan. Maar zelden zullen kersverse trotse ouders er gewag van maken dat de vrouw des huizes bevallen is van 0,5 tweeling om vervolgens trots die ene zoon of dochter omhoog te houden.
Wel is het weer zeer goed mogelijk dat iemand een éénling is. En problemen dienen zich pas echt aan op het moment dat de psychiater constateert dat u een 2,66-ling bent en in bezit bent van even zovele persoonlijkheden.
Het uitspreken van het woord breuk doet u voelen hoe de energie langzaam uw lichaam verlaat. Breuken zijn een energy-drain; een zware belasting voor de menselijke geest en het fysiek gestel.
Wanhopig probeer ik een positieve kant aan breuken te vinden. Met nog 28,4 km te gaan haal ik opgelucht adem als ik me realiseer dat mijn ex in de hulpverlening zat en de jaren die wij samen doorgebracht hebben voor een deel gefinancierd zijn door het salaris dat zij verdiende met het troosten van leden van gebroken gezinnen. De een zijn breuk is de ander zijn halfje gesneden wit zullen we maar zeggen …
Het is bijna 12 uur en hoewel ik het liefst in doodse stilte rijd zet ik toch maar even de radio aan om naar het nieuws te luisteren. Nog steeds wordt het beheerst door de gevolgen van een vliegtuig dat in drieën gebroken is. Slechts flarden dringen tot mij door…inbreuk op de privacy…dieven hebben een inbreuk gepleegd uh… inbraak gepleegd in een museum. De wereld wordt geregeerd door breuken en langzaam word ik mij bewust van mijn diepe, diepe verlangen naar hele getallen; een vurig verlangen…ik wil rust…de rust van niets achter de komma. De rust van weten dat een punt achter een zin betekent dat hij daar ook afgelopen is.
Eigenlijk hebben Amerikanen het dus helemaal niet begrepen, zij gebruiken in de financiële notaties een punt om er vervolgens nog iets achteraan te plakken. Dan hebben wij Europeanen het toch nog iets beter begrepen; wij maken daar geen punt van; of juist wel?
Nog 12,6 km en 5,8 km tot de afslag. Plotseling realiseer ik me dat ik de tijd in de auto had willen gebruiken om een persbericht in elkaar te draaien over de op handen zijnde fusie tussen “The Saeghuys Collection” en het “Charcole Museum of Automotive History”. Geen sinecure, hoewel het eenvoudig lijkt. Want, terwijl ik vluchtig in gedachten zinnen aan elkaar rijg om de buitenwereld afdoende te informeren, krijgen de breuken weer de overhand en maak ik een optelsommetje om vervolgens tot de conclusie te komen dat door het oneven aantal Alfa’s elk van de nu gezamenlijke eigenaren gemiddeld ‘een aantal-en-een-half” Alfa’s bezit. Aaargghh…. Wie bezit er nu een-aantal-en-een-half Alfa’s? Je hebt er 1 of 2 of 3 of 4 of hoeveel je budget ook toelaat…maar een-aantal-en-een-half???? Neen! Dat MAG gewoon niet gebeuren.
Na de sleutel in het slot van CC haar voordeur gestoken te hebben en deze exact 1.0 keer te hebben rondgedraaid, leg ik de kwestie aan haar voor.
Van afstoten van een deel van de collectie, om zo gemiddeld tot een integer aantal Alfa’s te komen, kan geen sprake zijn.
Na vluchtig overleg en wederzijdse instemming wordt de zaak snel beklonken.
We hebben hem vandaag opgehaald.
Uit gewoonte keek ik naar de tomtom die eigenlijk helemaal niet nodig is maar ter vermaak tegen de voorruit geplakt zit. Ik heb de weg intussen al tientallen malen afgelegd en kan hem hoegenaamd dromen… Ik ben onderweg naar CC en tommie weet me te melden dat er nog 59,9 km te gaan is.
Ah, nog 60 km om in alle rust te mijmeren en de zorgen van alle dag van me af te schudden, schiet er door mijn hoofd.
Langzaam dringt het besef tot me door dat ik iets doe wat ik eigenlijk mijn hele leven al doe: afronden. Op de keper beschouwd, heb ik dus een pleurishekel aan decimalen en breuken en als ik zo om me heen kijk heeft iedereen dat.
Laten we wel wezen: het woord breuk kan op geen enkele manier positief uitgelegd worden. Het klinkt ook al in en in triest… en een decimaal is ook maar een mooi woord om de impact van de breuk te verzachten…..
Doet u even met mij mee? Laat de onderlip een beetje hangen en zegt u gewoon eens met zo min mogelijk articulatie tien keer achter elkaar: “breuk”.
Langzaam voelt u uw wangen een beetje opbollen terwijl de klank zich een weg tussen uw lippen door naar buiten baant. BREUK. Het is geen woord, het is een klank, het is een geluid.
Breukbreukbreukbreuk
Het klinkt eerder als de slecht startende Volkswagen van de buren dan als een van de betere woorden uit de Nederlandse taal.
Ik krijg er zelfs een beetje een weeïg gevoel van in mijn maag… breuken doen braken… snel verdring ik de gedachte….
Het lijkt wel alsof het complete lijden der mensheid in die ene vormeloze klank wordt samengevat.
Een breuk is afscheid nemen… van een goede vriend… of van de onderste helft van je scheenbeen… leuk is het nooit….
Het is slechts aan de razendsnelle ontwikkeling van de medische wetenschap te danken dat de gevolgen van de diverse breuken die we kunnen oplopen tijdens een ter ontspanning aangeschafte wintersportvakantie ons niet meer maandenlang uit de roulatie houden….
Terwijl er nog 48,7 km te gaan is realiseer ik me dat mijn aversie tegen breuken stamt uit mijn vroegste jeugd. Freud zou trots zijn op dit fraai stukje zelfanalyse…
Toch is die aversie eigenlijk vreemd want mijn vader was statisticus. Iemand die zijn brood verdiende door te goochelen met cijfertjes en die terdege doordrongen was van de waarde van de cijfers achter de komma. Ik denk dat ik wat dat betreft meer lijk op mijn vaders vader die eigenlijk niks met cijfertjes had en zich liever wijdde aan de schone kunsten.
Doordat mijn vader ons helaas op vrij jonge leeftijd ontvallen is, viel mijn moeder de fantastische taak ten deel om junior-zaag de geneugten van het optellen, aftrekken, vermenigvuldigen en delen bij te brengen.
Engelengeduld bracht ze op en urenlang zaten we aan de keukentafel die andere tafels in mijn hoofd te stampen maar echt irritant werd het pas toen kleine zaag ingewijd werd in de wereld van de halfjes en de kwartjes.
Eigenlijk heb ik nooit goed begrepen wat mensen er nou mee willen. Niemand heeft het over een popfestival waar enkele 7-komma-vijfduizenden stonden te headbangen. Welnee, er kwamen gewoon tienduizenden muziekliefhebbers bij elkaar. Geen enkele fraudeur is ooit in het nieuws gekomen omdat hij 57 keer 0,736842 miljoen wist te verduisteren, nee, de kranten koppen gewoon 42 miljoen.
Met nog 39,3 km te gaan voel ik langzaam een soort woede in me opkomen. Breuken verwoesten ons leven. Laten we wel zijn, is Conny er nou mooier op geworden sinds ze van Breukhoven heet? Nee, geef mij dan de “platte” Vanessa maar van vroeger. Van Breukhoventjes maken meer kapot dan “nieuw geld” kan goedmaken!
Eigenlijk zit het in de mens besloten om met gehele getallen te willen werken. De tijdseenheid van 15 minuten heet ook bewust 1 kwartier en niet 0,25 uur.
“Wanneer ben je weer terug liefste? Nou, met een 0,25 uurtje schat ik”
Het klinkt gewoon potsierlijk.
Een gewichtseenheid van ½ kg hebben we ook al omgedoopt: 1 pond. Hoewel een enkele middenstander met bijbehorende mentaliteit dit nog wel eens probeert te vergroten met de bekende vraag “mag het een onsje meer zijn”. NEEN! Als ik 0,6 KG gehakt half-om-half had willen hebben, had ik wel om 600 hele grammen gevraagd! 0,5 ZOOL!
Bakker, mag ik een halfje gesneden wit? Maar natuurlijk Meneer Zaagmans… hier heeft u uw 0,5 gesneden wit…
GEK word je er van!
De cilinderinhoud van 1,3 liter wordt een 1300-tje tenzij u de gelukkige eigenaar bent van één 2-liter.
Michael Schumacher wereldkampioen in de Formula One-and-a-half? NFW!
Zelfs het merk dat ons zo na aan het hart ligt heeft het begrepen... de Alfa 145 werd parallel aan de 146 gebouwd… maar niemand heeft ooit gehoord van de Alfa 145½… en ze werden ook niet opgevolgd door de 146,8 maar door de 147….
Heeft u al eens iemand meegemaakt die vol trots en glunderend vertelde dat hij zich een breuk getild had?
Bent u dat modale Nederlandse gezin wel een tegengekomen dat exact 1,3 kind heeft?
Wel zie ik regelmatig in de krant tussen de geboorte-advertenties één tweeling staan. Maar zelden zullen kersverse trotse ouders er gewag van maken dat de vrouw des huizes bevallen is van 0,5 tweeling om vervolgens trots die ene zoon of dochter omhoog te houden.
Wel is het weer zeer goed mogelijk dat iemand een éénling is. En problemen dienen zich pas echt aan op het moment dat de psychiater constateert dat u een 2,66-ling bent en in bezit bent van even zovele persoonlijkheden.
Het uitspreken van het woord breuk doet u voelen hoe de energie langzaam uw lichaam verlaat. Breuken zijn een energy-drain; een zware belasting voor de menselijke geest en het fysiek gestel.
Wanhopig probeer ik een positieve kant aan breuken te vinden. Met nog 28,4 km te gaan haal ik opgelucht adem als ik me realiseer dat mijn ex in de hulpverlening zat en de jaren die wij samen doorgebracht hebben voor een deel gefinancierd zijn door het salaris dat zij verdiende met het troosten van leden van gebroken gezinnen. De een zijn breuk is de ander zijn halfje gesneden wit zullen we maar zeggen …
Het is bijna 12 uur en hoewel ik het liefst in doodse stilte rijd zet ik toch maar even de radio aan om naar het nieuws te luisteren. Nog steeds wordt het beheerst door de gevolgen van een vliegtuig dat in drieën gebroken is. Slechts flarden dringen tot mij door…inbreuk op de privacy…dieven hebben een inbreuk gepleegd uh… inbraak gepleegd in een museum. De wereld wordt geregeerd door breuken en langzaam word ik mij bewust van mijn diepe, diepe verlangen naar hele getallen; een vurig verlangen…ik wil rust…de rust van niets achter de komma. De rust van weten dat een punt achter een zin betekent dat hij daar ook afgelopen is.
Eigenlijk hebben Amerikanen het dus helemaal niet begrepen, zij gebruiken in de financiële notaties een punt om er vervolgens nog iets achteraan te plakken. Dan hebben wij Europeanen het toch nog iets beter begrepen; wij maken daar geen punt van; of juist wel?
Nog 12,6 km en 5,8 km tot de afslag. Plotseling realiseer ik me dat ik de tijd in de auto had willen gebruiken om een persbericht in elkaar te draaien over de op handen zijnde fusie tussen “The Saeghuys Collection” en het “Charcole Museum of Automotive History”. Geen sinecure, hoewel het eenvoudig lijkt. Want, terwijl ik vluchtig in gedachten zinnen aan elkaar rijg om de buitenwereld afdoende te informeren, krijgen de breuken weer de overhand en maak ik een optelsommetje om vervolgens tot de conclusie te komen dat door het oneven aantal Alfa’s elk van de nu gezamenlijke eigenaren gemiddeld ‘een aantal-en-een-half” Alfa’s bezit. Aaargghh…. Wie bezit er nu een-aantal-en-een-half Alfa’s? Je hebt er 1 of 2 of 3 of 4 of hoeveel je budget ook toelaat…maar een-aantal-en-een-half???? Neen! Dat MAG gewoon niet gebeuren.
Na de sleutel in het slot van CC haar voordeur gestoken te hebben en deze exact 1.0 keer te hebben rondgedraaid, leg ik de kwestie aan haar voor.
Van afstoten van een deel van de collectie, om zo gemiddeld tot een integer aantal Alfa’s te komen, kan geen sprake zijn.
Na vluchtig overleg en wederzijdse instemming wordt de zaak snel beklonken.
We hebben hem vandaag opgehaald.
... 
