Stichting Club Alfa Romeo Bezitters

Ik lees zo her en der weleens hoe iemand het virus heeft opgelopen en het lijkt me wel leuk omdat in 1 topic te bundelen.
Om bij mezelf te beginnen:

Ben thuis opgegroeid met voornamelijk duitse auto's(voor het gemak reken ik ford daar ook ff onder ).
Na een aantal sierra's(die blijf ik leuk vinden) een audi 80,en daarna 2 laguna's voor mn vader,en VEEL opeltjes voor mn moeder en mn opa en oma(oma heeft ook 2 panda's gehad) ging ik toen ik 18 werd stiekum ook opzoek naar een escortje of een astra.
Eigenlijk kon ik me als full-time MBO student geen auto veroorloven,dus ik heb tot mn 20e lekker door gebrommerd.

Toen ben ik van opleiding gewisseld,en ging ik 4 dagen in de week werken,en bood mn baas mij een alfa 33 aan voor HEEL weinig.
Vond het wel een leuk autotje,en heb em dan ook meegenomen.
De rest is geschiedenis,door de 33 werd ik besmet met het virus,en inmiddels heb ik mn 75 alweer bijna 2 jaar

Alhoewel ik nooit meer van mn 75 af wil,zou ik er heel stiekum best een BMW of een oud kadettje bij willen hebben hoor,of natuurlijk een sierra(jeugdliefde he)

Het is erin geslagen met de paplepel!

Tenminste, dat dacht ik altijd, omdat mijn ouders beide Alfa reden.
Mja, mijn vader vertelde later dat hij dat alleen deed omdat ze dat op het werk wilden.
Verder reed mijn peetoom altijd in de dikste Alfa's.
Heeft ooit zelfs zijn 164 24v na een paar maand verkocht omdat deze het "Alfa-ronkje" niet had.

Dat jongetje op de foto's ben ik..
Behoeft verder geen uitleg dus, lijkt me

Heb het alfa virus opgelopen dankzij m'n pa, hij reed als leaseauto vanaf de jaren 90 diverse Fiat Croma's (lelijke saaie, en stinkende wagens, ja echt!), waarna er in 1995 een Alfa 155 2.5 TD in de kleur 205/A Bianco argento metallizzato op de oprit kwam. Dat was voor mij alsof er een Ferrari op de oprit stond, had ook altijd veel bekijks als hij me een keer op school afzette, kreeg daar zelfs van leraren complimenten op dat het zo'n mooie auto was. Rijd overigens nog steeds rond volgens de rdw.
Daarna zijn er nog diverse andere alfa's (en andere italianen) voorbij gekomen waaronder 164 3.0 v6, Lancia K 2.0 lpg, 156 SW 2.4 JTD, 166 2.4 JTD, en de laatste leasebak 2jaar geleden maakte de cirkel rond, een Fiat Croma 2.4 JTD.
Inmiddels rijd m'n pa prive een 155 1.8 8v gekocht van 1e eigenaar, gewoon omdat we daar destijds tegen aan liepen en hij vervoer nodig had wegens stoppen met werken.

En tja toen ik eind 2004 een auto kon gaan kopen, kwam ik vrijwel meteen bij de 155 uit, 145 was te klein en in verhouding te duur, 146 lelijk, en rijden bovendien stukken minder goed. 164 was me te groot, en 156/147 ook te duur. En 33 en 75 te oud en spraken me niet aan. Andere merken heb ik nooit overwogen eigenlijk.
Dus na een lange speurtocht mijn huidige 155 gekocht (ook van de 1e eigenaar) en bevalt ondanks wat kuren nog steeds goed.

Bij mij in 2002 toen ik op zoek was naar een grote luxe auto....

Thuis groot gebracht met Opeltjes(mijn vader(72 jaar) rijd tot de dag van nu nog steeds in een opel...

Echter had ik in 2002 een leuk extraatje en ging dus op zoek naar een grote luxe auto...

Bij autobedrijf de Grood in Nijmegen(toen nog niet mijn zwager) stond een '89 164 TS met 130.000 op de klok , en was van de dochter van de eigenaar geweest.)

Proefritje gemaakt en ik was meteen verkocht , buiteom het fraaie pininfarina model , was het ook vooral de "standaard opties" die er allemaal opzaten in tegen stelling tot alle duitste auto's van dat bouwjaar en kaliber.

Na die 164 zijn er nog vele Alfa's gekomen en gegaan , maar tot de dag van nu rijd ik nog steeds in een Alfa 164

De voorliefde begon eigenlijk met een aversie tegen Alfa Romeo. Ik was 16, opleiding automonteur en werkte in een garage die Mazda-Toyota minded was. De minder geliefde wagens, o.a Alfa Romeo, gingen naar de nieuwelingen cq stagaires. Natuurlijk, zo'n Japanner stak véél ergonomischer in elkaar en kende veel minder problemen dan de Alfa Romeo exemplaren met boxermotor! Dan hebben we het nog niet gehad over de 75 met de electriciteits problemen! "Laat de stagair er maar aan klooien". Een lachsalvo klonk door de werkplaats! En zo begon het!

Op een gegeven moment krijg je toch een soort van band met de auto's. Je herkent problemen, krijgt souplesse met het sleutelen en vooral voldoening! Alfa Romeo's waren niet de gemakkelijkste auto's om aan te sleutelen. Diegene die (stom voorbeeld) bougies heeft vervangen van een 33, kan dat beamen! De liefde begon toen ik op een dag aan wat Mazdaatjes sleutelde en eigenlijk deed het mij geen bal. Zo simpel, zo eenvoudig maar ook zo gevoelloos...net alsof ik een muurtje stond te metselen. Het raakt je simpelweg niet! Dat was bij zo'n boxer wel anders, maar die brulde je dan ook tegemoet met een geweldige roffel zodra je startte... als dankjewel! Zodra een Alfa de werkplaats binnen reed, was ik er als de kippen bij, om het euvel te verhelpen. Je merkte dat je 'know how', groter was dan die van collega's en ik had er zowaar plezier in gekregen!

In mijn tweede jaar, toch stiekem verlieft op de boxertjes, namen ze een nieuwe chefwerkplaats aan, en je raadt het al, een fervent Alfa-liefhebber! In zijn bezit een 33 1.5 en GTV6!

"Ah, dat is dus de 'Alfa specialist' van hier, die ik moet gaan opleiden", bulderde hij toen ik binnen kwam. Hij gaf me een hand en stelde zich voor. "Heb je ook al eens gereden in een Alfa Romeo"? "Nee" zei ik, "hoewel, van de parkeerplaats de brug op. Maar dat noem ik niet rijden". Voor dat ik het wist had ik sleutels van zijn daily drive, de 33, in mijn hand. "Is een oud beestje, toe maar"! Vanaf het moment dat ik gas gaf tot nu is er een liefde ontstaan, die nooit is gesleten! In de GTV6 heb ik ook mogen rijden. Een onvergetelijke dag! Vanaf de garage tot aan mijn voordeur kon ik niet stoppen met glimlachen. Wat een ervaring! Nagaan is was 17 en reed in een 2.5 V6!
Tussen mijn 17'de en het halen van mijn rijbewijs reed ik vaker in de 33 van een kennis van me. Stereotype, rotte boxer, maar ik hield hem rijdende. Als beloning mocht ik door de weeks rijden en kreeg ik de 33 cadeau, zodra ik mijn rijbewijs had! Helaas was de 33 geen lang leven beschoren. Een onoplettende Ford Sierra rijdster,
parkeerde haar Ford, achterop de 33, die total loss werd verklaard. Een week later slaagde ik voor mijn rijbewijs.

Evengoed, de keuze was snel gemaakt. Een Alfa Romeo! Zo reed ik met de Renault 19 van mijn vader, dealer na dealer en handelaar na handelaar langs. Mijn oog viel uiteindelijk op een rode 145 boxer! Helaas stond deze geparkeerd met een kapotte distributieriem, aldus de Alfa-specialist! Maar...de garagist wilde deze in orde maken en zou mij bellen, zodra de 145 klaar was. Twee weken later telefoon, zijn dochter was helemaal weg van de 145 en deze bleef bij haar. Ik mocht een auto tegen gereduceerde prijs uitzoeken omdat Richard (eigenaar garagist) het toch een beetje lullig vond. Sportief! Bijna werd het een Seat Cordoba SX, maar op het laatste moment bedacht ik me, dat ik liever een Alfa Romeo wilde, dan zo'n oersaaie Cordoba! Weer terug bij af totdat Richard mij weer belde en zei dat hij iets moois had! Wel een stuk nieuwer, ook een stuk duurder maar wel een pracht van een auto. Alles erop en er aan! We gingen om tafel om wat te doen met de prijs en zo kocht ik mijn eerste 146.

Afijn, dit is het begin van een Alfa-rijke historie! Tussendoor ben ik 1 jaar vreemd geweest en kocht een Punto Sporting. Toen ik deze onder een vrachtwagen in schoof, twijfelde ik géén moment! Het moest weer een Alfa Romeo worden. Het virus had me weer in de greep en laat me maar niet los! Ik rijd 10 jaar auto, waarvan 1 jaar niet-Alfa. Ondanks ik meer waardering heb gekregen voor andere merken (ik haat geen andere merken, omdat ik Alfa-liefhebber ben!) zal mijn volgende wagen, weer een Alfa Romeo worden als het erin zit! Voorlopig géén nieuwer model wat meer te maken heeft met smaak dan met het financiële gedeelte. Het liefst koop ik een GTV6. De rit in de GTV6 heeft me altijd in de greep gehad en ik hoop die jongensdroom ooit te verwezelijken!

de buurman, het was de buurman!

die had een zwarte 33 1.3s en op een dag moest 'ie de deur uit. m'n vader, die altijd "verstandige" auto's reed, had wel interesse. hij heeft nml 2x een alfa laten staan omdat hij toch maar "verstandig" moest doen. met dikke spijt achteraf.
dus de 33 naar mn pa en de buurman kocht een zwarte 155 (als kind: WOW!)

en je raad het al, elk bergweggetje werden we verplicht de raampjes open te draaien waarop mn pa een dot gas gaf en dan weer los liet, met dan die heeerlije carbs boxer sound uit de uitlaat!

tja, en die ben ik nooit vergeten... mijn eerste auto was dan ook een verstandige ( ), een 340 1.4 L uit 83, lekker goedkoop en betrouwbaar dacht ik.
klopte ook wel, maar dat was het dan ook.
ondertussen was ik al lang aan het speuren naar een 33SW, en toen vond ik een die binnen mijn budget paste! zonder apk maar dat kwam wel goed.
de eerste proefrit viel wel tegen: waar was die sound nou? en dat schakelen, bagger!
maargoed, ik kon hem niet afslaan dus dan maar doen. en? geen moment spijt gehad.


het mooiste was nog toen ik voor mn ouders huis kwam en een paar dotten gas gaf, die glimlach op mn vaders gezicht! onbetaalbaar!
en die grijns was er de eerste paar maand als 'ie de 33 hoorde niet meer af te slaan haha.


ik zal de komende tijd nog wel alfa's blijven rijden. in elk geval de boxers. met nieuwe heb ik wat minder, op de 155 na dan. maar de GTV staat ook wel op het verlanglijstje.

Off topic @ MDP zo simpel, zo eenvoudig maar ook zo gevoelloos..... alsof ik een muurtje stond te metselen.
Ik ben dus metselaar van beroep en vraag me af of je wel eens een troffel in je handen heb gehad?er komt echt wel meer bij kijken dan je bij denkt,moet je maar ens een weekje meelopen en dan kijken of je er nog zo over denkt.

Bij mij is het begonnen toen ik een jaar of 10 was (omstreeks 1994 dus). In het park hier vlakbij waar ik altijd voetbalde stond ooit eens een bordeauxrode GTV6, daar was ik ik toen meteen heel erg van onder de indruk. Ik had echter nog nooit van het type gehoord. Alfa zei me wel wat maar ook niet veel. Enkele weken later stond die GTV6 bij mijn ouders n de straat geparkeerd en weer iets later kwam ik hem ergens anders in de stad tegen. Sindsdien heb ik hem nooit meer gezien.
Op mijn 18e mocht ik een keertje rijden n de Spider 2.0 type3 van mijn ook. Had net 2 weken mijn rijbewijs en daarmee is het eigenlijk écht begonnen. Heb daarmee enkele jaren rondgereden als mijn sem-dagelijks vervoer. Jarenlang ook met plezier in rondgereden. Toen ik 21 was werd ik door een forummer uitgenodigd of ik een keer mee wilde gaan naar een Giulia-meeting. Was mijn eerste keer in een Juul en was meteen verkocht. Vlak na mijn 22e verjaardag kocht ik mijn eerste Giulia en sindsdoen s het nooit meer goedgekomen.
Vanthuis heb ik niks hiervan meegekregen. Mijn vader reed altijd Citroëns en Opel. Mijn opa is wel altijd autogek geweest, heeft altijd dikke Amerikanen gehad.

Ziehier mijn 'verhaal' , is alweer van een heeeeele tijd geleden
Dit verslag heb ik even van mijn site geplukt.

De eerste keer dat ik bewust een Alfa zag, dit klinkt misschien gek, maar ik weet het nog goed was in de zomer van 1965 of 1966 en ik was een jochie van 14 of 15.
Ik zat naast mijn moeder in de auto en wij stonden als tweede auto te wachten voor een verkeerslicht in Bussum.
Voor ons stond naar waar ik later achterkwam een Giulia.
Wat voor auto was dat???
Er stond met grote sierletters ‘Alfa Romeo’ op de kofferdeksel.
Wat een apart model auto was dat, zo totaal anders.
En mijn ogen vielen ook meteen op de uitlaat.
De uitlaten van alle andere auto’s wezen of recht naar achteren of naar beneden, maar bij deze auto zat er nog een kort knikje in en wees de uitlaat schuin naar links.
Waarom weet ik niet, maar ik vond dit zo gaaf.
Dit moment kan ik mij na zoveel jaar nog goed voor de geest halen.
Ook het bekende knikje in de kofferbak waar de Giulia beroemd om geworden is, vond ik zo mooi.
Toen het licht op groen sprong en de auto vol gas wegspoot kon de Alfa voor mij helemaal niet meer stuk.
Daar en op dat moment nestelde het virus zich bij mij voorgoed in mijn lijf en geest.
Die Alfa heb ik die dag niet meer gezien, maar de liefde voor het merk was geboren en zou alleen nog maar groeien.

Want het volgende is waar gebeurd en gaat over het moment waarop ik voor het eerst een Berlina zag.
In 1970 zat ik op het I.V.A (Instituut voor Autohandel) in Driebergen.
Ik carpoolde met drie andere jongens dagelijks van en naar school.
Bestond het woord carpoolen toen eigenlijk al?
Nu had de vader van een van de jongens een groene 1750 Berlina en zaterdags - ja, ja, we gingen toen op zaterdagmorgen nog naar school - mochten wij af en toe deze Berlina lenen.
Wat een vertrouwen had die man!
De eerste keer dat ik die auto zag, heb ik er als in trance minutenlang omheen gelopen en gekeken.
Ongelooflijk wat maakte die auto een indruk op mij!
Een lichtmetalen motorblok met dubbele carburateurs, schijfremmen rondom, twee bovenliggende nokkenassen en vijf versnellingen standaard.
Welke vierdeurs sedan had dat in die tijd?
En dan het dashboard, met die kleine kilometerteller en toerenteller, en de middenconsole met vier metertjes, prachtig!
Het meerijden naar school was een waar feest.
Ik had nooit kunnen denken dat op zaterdag naar school gaan zo plezierig zou kunnen zijn.
Het weggedrag, de acceleratie en natuurlijk het prachtige geluid.
Er waren voor mij maar weinig andere merken, die zich ook maar enigszins konden meten met een Alfa.
Toen was ik dus al over mijn oren besmet met het virus.
Ik sprak destijds met mezelf af dat ik ‘eens’ ook zo’n Alfa zou hebben.
Na de zomervakantie was onze Alfachauffeur (helaas voor ons) afgestudeerd, en was het dus met het ‘poolen’ met de Berlina gedaan.
De Berlina die ik mijzelf beloofd had, is er uiteindelijk ook gekomen.
In 1975 kocht ik een witte 2000 van drie jaar oud, die een jaar later helaas total loss ging; overigens buiten mijn schuld, maar dit terzijde.
Er ging een hele tijd, 20 jaar, en een heleboel andere Alfa’s voorbij voor ik de tweede en huidige Berlina aanschafte in 1996.

Mvg. Richard www.berlina.nl

I blame my boss and dad!

Ik was 17 en werkte bij de Peugeot garage als verkoop-assistent op vrijdag en zaterdag. Mijn ouders allebei Volvo rijders in hart en nieren, hoewel ik mn moeder toen wel een Peugeot had kunnen verkopen, maar daar had ik dus niks aan. Een maand voor mn 18e verjaardag kwam een op ogen eenvoudig gezin aanlopen met interesse in een nieuwe auto, of ze inruil hadden "Jazeker, die Alfa" terwijl hij naar een vaal rode 33 wees. Normaal zou ik niet eens naar buiten lopen maar gewoon 1000 euro bieden, maar het was een Alfa! Ik had niet voor niets mn vader tijden aan z'n kop gezeurd voor een 156 SW ipv een Volvo. Het bleek een 33 Imola, uit 94 en hij was de 1e eigenaar! Ik was helemaal verliefd, dat die slecht liep had ik niet eens door. Ik was heel fanatiek in de verkoop, ik moest en zou die 33 inruilen, al was het maar om ff een rondje over t industrieterrein te kunnen gaan.

Een week later kwamen ze weer aan, met de 33! Ik heb nog nooit zo snel een auto afgeleverd (was mn werkgever niet blij mee toen ) en ben meteen met die 33 gaan rijden. Nog 2 weken tot mijn verjaardag, mn theorie en praktijk examen stonden al gepland. Die vrijdag ben ik met mn ouders gaan praten, ik had mijn rijbewijs net gehaald, maar had eigenlijk niet voldoende om die 33 te kopen. Betalen kon ik em verder wel. Zaterdag ochtend ging mn pa mee naar mijn werk, hij heeft heel lief afgerekend en de 33 naar huis genomen.

De volgende twee weken (in februari!!) lagen mn vader en ik elke dag op, in of onder de 33. De uitlaat vervangen, koppakking repareren, leer herstellen, etc, etc. En verrek, toen dat in orde was, kwam t regelmatig voor dat mijn vader de Volvo liet staan en met de 33 weg ging! Helaas ben ik daarna nooit meer genezen, ik heb een aantal Volvo's gehad tussendoor (nu nog een 480 Turbo staan), maar nooit (met plezier) mee gereden.

Alfa heeft mij gegrepen en niet meer los gelaten. Overigens rijden mijn ouders en broertje nog steeds graag in mijn Alfa, elke kans die ze krijgen vragen ze of ze mogen rijden. Ik heb in die jaren dat ik nog thuis woonde ook vaak gehad dat als ik wakker werd en weg wilde gaan, verplicht met mn vaders of moeders auto moest. Omdat mijn Alfa weer eens weg was

Ik geef de schuld aan mijn oom. De rijdt al zijn hele leven Alfa Romeo. Ik was altid erg onder de indruk van het geluid van zijn sud 1.7 QV. Hij nam mij wel eens mee naar Viva italia, toen ik nog wat jonger was en geen rijbewijs had. Daar zag ik al gauw heeeel veeel auto's die ik graag wou hebben.

Toen ik mijn rijbewijs eenmaal had, heb ik samen met mijn vriendin een 145 gekocht. Erg fijn sturende auto! Hierna de huidige 155 v6, en daar ben ik echt aan verknocht. Ik denk ook niet meer dat ik het virus kwijt raak !

Toen ik mijn rijbewijs heb gehaald, heb ik als eerste auto de Sud van een vriend gekocht. Dus ik wist hoe geweldig die reed, maar ook hoe hij roeste.
Maar zoals ze zeggen, oude liefde roest niet en altijd bevangen gebleven door het Alfa virus. Heb besloten om er echt geen medicijn voor te halen en het moet wel heel raar lopen wil ik van mijn geloof afstappen. Heb nu sinds 2 jaar het open rijden ontdekt in mijn Spider en dit is weer een extra rijbeleving, waar ik ook geen afstand van kan doen.

Mijn pa en ma zijn schuldig:

Door mijn ouders nieuw gekochte 1750 GT Veloce bj 69 waar in 1971 ik mee van het ziekenhuis opgehaald werd..
Na de GT Veloce kwam er even een V*llvo die snel weer ingeruild werd:
Alfetta 2000 GTV
GTV 6
Alfa 90 TD
164 Super

En daarnaast nog wat Alfa hobbyautootjes.

In 1989 eindelijk 18 was mijn eerste auto deze:

Giulia 1300 Super bj. 73
Eerste paar jaar op Italians kenteken rondgereden en daarna maar eens gerestaureerd
De Super is inmiddels vast onderdeel van ons gezin.

Thom

Ik had nooit een voorkeur voor een auto merk, ondanks dat ik helemaal autogek ben en ook in de auto industrie werk.
En tja een Alfa heeft in de werkplaatsen waar ik vroeger werkte nog een erg slecht imago (ja het is anders dan andere auto's en zit soms erg ingewikkeld in elkaar). Zelf wel een beetje een zwak voor Alfa maar uit "verstandig" doen toch nooit gedaan.

Nadat mijn eerste auto, een E-kadett, enkele weken na het behalen van mijn rijbewijs toch te slecht bleek (was een krijgertje van de buurman op m'n 17e) heb ik even overwogen om een 33 1.4 te kopen. Helemaal weg ervan tot mijn altijd verstandige (en vreemd genoeg totaal niet auto gekke) vader me wees op een rare knik in de kofferbak en spatborden. Een opgelapt totall-loss geval dus. En toen liep ik tegen een Sierra aan en werd die het. Na een overmoedige bui en een confrontatie met stoeprand en lantaarnpaal heel even getwijfeld bij een late 75 TS, maar die was toch wel erg duur. Ik kende inmiddels mijn huidige puzzelrit maatje die toen in zijn eerste 155 reed, een 1.8 TS. Bekendheid met Alfa begon al meer te worden maar zo'n 155 was in rij kosten toch te veel voor een inmiddels armlastige student.
Toen mijn afstuderen naderde moest ik op zoek naar een goedkope diesel en kwam ik uit bij een 145 TD. Bleek ook een slechte auto dus werd het weer iets anders, een VW. Een paar maanden later werd de VW afgeschreven door een iets te vlot rijdende Mercedes rijder. Toen werd het een Fiat Marea TD. En eindelijk toen die versleten was en ik inmiddels via mijn puzzelritmaatje in contact was gekomen met de SCARB besloten dat er een Alfa JTD moest komen, en dat werd een 156. Een jaar na de 156 kocht ik een 164 erbij en beide ben ik van plan nog lang te houden.