En het ging geweldig, als wist ik dat ’s morgens nog niet. Mezelf bij aankomst netjes voorgesteld aan m’n collegarijders en pitboxgenoten Barend & Co. Een aantal wist nog vaag wie ik was…Na vier maanden niet racen valt zo’n eerste vrije training niet mee. Tjeemig wat was ik roestig. Wel voelde ik al heel snel dat de modificaties aan m’n Squadra door Alberic (GR Autotechniek) duidelijk effect sorteerden. Dankzij de bak met lange 5 (ja, ja) kan m’n 2-liter z’n kracht weer kwijt, het nieuwe stuurhuis stuurt een stuk preciezer en lichter. De oude was toch wel heel erg op (voorheen in de laatste ronden speling van 10 voor tot 10 over 2…). En de weegschalendans met casterwaardecorrectie zorgde voor een veelbelovende package. Alleen de baas zelf wilde nog niet zo. 2:19… Ahum…
Vooraf aan de kwalificatie de Toyo’s minder lucht gegeven. Teveel druk linksachter is namelijk niet leuk als je van plan bent het Scheivlak in te gaan en de kont ineens een stap van een halve meter maakt… In de sessie viel het allemaal leuk op z’n plek. Na vier rondjes wist ik dat de buit wel binnen was. En met 2:14 was dat ook zo. Goed voor P4. Leuke comeback dacht ik zo.
In r1 kende ik een wereldstart, maar verhinderden de heren voor me de doortocht naar P1. Zal wel zijn omdat het tegenstanders zijn. Bovendien remde ik veel te vroeg en da’s geen recept voor plaatswinst.
Na 3 ronden moest ik Walter, Pascal en Armando laten gaan. Iets te snel. Bovendien wemelde het een keer of drie witte vlagen en langzame voertuigen juist op het moment dat ik de heren weer in het vizier had… Grrr… Achterop kwam het trio Eelco, Jon en Stefanie opstormen, waarbij de snelle dame de laatste 2 ronden bij me aanhaakte. Moest nog even slim & hard rijden in de slotronde om de laagvliegende Brabantse voor te blijven. Resultaat was een fijne p4.
In de aanloop naar de slotrace opnieuw de zwarte bandenmagie aangesproken en de spanning iets aangepast. Precies bij het doven van het licht knalde ik er vandoor. 7000 rpm in 1, paf naar twee, klak naar drie. De Squadra kogelde vooruit, maar voor me fuikten Armando en Pascal als volleerd F1-piloten m’n witte doosje. Walter schoot overigens ook voorbij. M’n stalgenoot bij GR Autotechniek bleek een pietsie brutaler…
Het werd een prachtrace. In de openingsfase was Walter de prooi, terwijl Chris in mijn Squadra weer een lekker hapje zag. De beste remedie is veel gas geven, laat remmen en strak sturen en dat lukte fijn. De Toyo’s bleven heerlijk constant, zodat ik alle ronden kon blijven pushen. Na 4 ronden haakte Chris af en loerde ik meerdere malen bij Walter. Vooral door de Squadra harder de Tarzan in te laten lopen kon ik de fraaie brievenbus bijna aanraken. Na het zien van de man met de stok (laatste ronde) besloot ik de truc nog eens te vervolmaken. Laat remmen, insturen en rem nóg eerder los. En ja hoor, ik kwam iets voorbij aan de Walter’s GT. Wat doen nu. ‘Laten staan’ riep de racer in me en zo geschiedde. Ik had de ideale lijn en dus ging ik de Gerlach in als eerste. Walter weigerde te capituleren en daardoor hobbelde enkele meters door het grint want de baan hield op. Daar had ik eigenlijk niet op gerekend. Kon m’n actie wel door de beugel? Walter en ik kwamen na de race tot de conclusie dat dit echt racen is. Hij gaf de ruimte en ik was deze keer de brutaalste. Goed voor P4, want nu zat Marc Rietkerk er ook tussen…
Fijne bijkomstigheid: 2:12.3 als snelste ronde op Toyo’s. Komt akelig dicht in de buurt van de tijd die ik op slicks reed, 2:11.6. M’n herintreding leverde een vierde plaats in het dagklassement op en dat smaakt naar meer….
Overigens is deze prestatie mede mogelijk gemaakt door GR Autotechniek, mijn teamgenoot Walter en de crew en teamgenoten van Barend en Jaqueline. Dank, dank, dank…
toch maar een gelaagde ruit in een racer hangen..
Voor de 1e manche dempers iets harder gezet, tot mijn verbazing weer 4 seconden van ronde tijd af ondanks nog steeds erg veel onderstuur en haperende gasresponse.
