Modelkat?
Tip voor wie zowel een vitrine met miniaturen als zo'n boefje als bovenstaand bezit....: HOU DIE DEURTJES GESLOTEN!
Sanne is inmiddels al weer een dikke 15 jaar oud, goed gezond maar wel wat rustiger. Steile-wand-races zijn dan niet meer aan de orde van de dag, balletje meppen, balpennen zoekmaken en mij de kop gek zeuren om kipfilet gebeurt nog regelmatig. En ontdek-je-plekje. Wandmeubel moet worden nageplozen, kledingkast geïnspecteerd, en soms de plint onder het aanrecht omgetrokken. Je weet maar nooit of er een keer wat spannends achter zit. Laat haar in de schuur en je hoort een voortdurend geritsel en geschuif. Net zo lang tot er iets zwaars omdondert, dan komt ze naar buiten met een kop vol spinrag en een blik van 'zo, morgen verder'. Alleen die vitrine met kleine Alfaatjes, die had ze nog niet echt goed kunnen controleren... tot vandaag...
Laat ik, sukkel, een deurtje openstaan en vergeet het verder helemaal. Een uur later hoor ik gerommel op de bovenverdieping wat ik niet thuis kan brengen. Ach, ze zal het computerbureau wel aan het 'opruimen' zijn. Na nog 10 minuten niet te definiëren geluiden besluit ik toch eens te gaan kijken. Slaapkamer: niets. Badkamer: niets. Linnenkamer: niets. Hobbykamer: ook niets? Huh? Nog eens alles nalopen en de mij inmiddels bekende verstopplekjes nalopen: nog steeds niets. Opeens hoor ik gedempt haar gemompel ('echt' mauwen doet ze eigenlijk niet). Ik kijk rond, zie nog altijd geen Sanne. Dan valt me pas op dat het vitrinedeurtje openstaat. Néé, hè! Ik hoor opnieuw 'mrk, mrk' en kijk dan in twee kogelronde ogen die mij zeggen 'euh... ik wil er eigenlijk wel weer uit...'.
Verbijsterd staar ik naar de schappen waar toch een redelijke ravage zou moeten heersen. Maar er staat slechts hier en daar een modelletje scheef en er zijn twee doosjes omgevallen. Ze is over de hele lengte door de vitrine geslopen (2,5 meter) waarbij ze niet eens normaal rechtop kon staan, de ruimte tussen de schappen is maar 20cm. Best knap, de verkenning moet toch zo'n 15 minuten geduurd hebben. Maar dan dat mormel er nog uit. Dat moet ze zelf doen, oppakken is geen ruimte voor, vastpakken en slepen veegt het hele schap leeg en bovendien moet ik (volgens haar) alleen maar het dichtstbijzijnde deurtje opendoen en me verder nergens mee bemoeien. Dus deurtje open en aanmoedigen er uit te komen. Twijfels achter de snorharen.... 'Oeps, ik krijg vast op m'n kop'. Tja, er woedt hier al 15 jaar een strijd wie het voor het zeggen heeft en ze weet dat die kast verboden terrein is.
Voorste rijen Alfaatjes uit de vitrine pakken dan maar, ondertussen tegen haar pratend alsof zo'n vitrinebezoek de normaalste zaak van de wereld is. Met wat zachte dwang lukt het dan eindelijk. Terug op de vloer is het tijd voor zo'n typische niets-aan-de-hand-wasbeurt waar katten altijd meesters in zijn, terwijl ik tot mijn opluchting constateer dat er niets beschadigd is. Eén ding weet ik zeker: nog eens dat deurtje open laten betekent een nieuwe inspectie. Lijkt me niet zo geslaagd. Voortaan toch maar wat beter opletten...