Omdat het internetten nog steeds uiterst moeizaam gaat en ik niet eens op onze eigen site terecht kan, maar een stukje tekst hieronder uit een mail naar de familie en vrienden. Overigens zijn Fred's teksten en foto's wel te vinden op
www.route66alfa.com.
----------------------------------
Howdy!
Aangezien de mogelijkheden in het land der onbegrensde mogelijkheden nogal begrensd zijn (qua internetten dan) maar weer een update per email. Als het lot mij gunstig gezind is wil de laptop met pijn en moeite nog net de gmail-pagina's laden, maar daarna houdt het al gauw op.
We zijn nu in Albuquerque in New Mexico. Rob, die ons de eerste dagen vergezelde, is inmiddels afgehaakt. Hij houdt niet zo veel van avontuurlijk en ik niet zoveel van hem

, hij heeft het bestaan om in vier dagen mij geen enkele vraag te stellen of uit eigen beweging iets te vertellen. Waarschijnlijk heeft hij hetzelfde DNA als mijn laptop...
Inmiddels hebben we wel gezelschap gekregen van Baktash (van oorsprong Iraniër) en Neil, met respectievelijk een Giulia van 1967 en een Spider van 1981 (wat ik ook heb). Leuke kerels en binnen ons groepje van nu vijf personen klikt het prima. Waarschijnlijk sluit zich (over)morgen nog iemand met een Spider aan en twee personen hebben aangegeven ook een stuk mee te willen rijden, maar het lijkt er op dat ze zich op de gigantische afstanden verkijken.
We zien veel van de typische Route 66 symbolen, zowel de 'officiële' (de plaatjes die iedereen wel van foto's kent, zoals de tankstations en motels) als de 'onofficiële': verlaten huizen en bedrijfspanden, winkels waarin de inventaris al 20 jaar onaangeroerd op de schappen ligt, verroeste auto's uit de 50'er en 60'er jaren. Eigenlijk heeft dat laatste weinig met nostalgie te maken, het is de bittere werkelijkheid van veel streken in de VS en dus ook niet voorbehouden aan het gebied rond de 66: de boel ging failliet, de eigenaar/bewoner ging dood en geen nabestaande die het de moeite vond spullen op te halen of op te ruimen, of de mensen trokken simpelweg de deur achter zich dicht om nooit meer terug te komen.
Er zijn nogal wat spookstadjes, maar daar is het wel oppassen geblazen. Soms blijkt één kamer van een reeds verregaand vervallen motel nog steeds in gebruik. Of blijken er in een verveloos huis met autowrakken en een omgevallen speedboat in een overwoekerde tuin nog gewoon mensen te wonen. Zomaar overal rondbanjeren is dus niet aan te bevelen, mensen die in een dermate deprimerende en armoedige omgeving leven zullen waarschijnlijk niet zo snel genegen zijn die aapjeskijkende toeristen een kopje thee aan te bieden. In de huidige omgeving moet je sowieso oppassen in verband met slangen en ander hapgraag beestenspul.
En euh... een speedboat in de woestijn? Tja...
Ik had overigens verwacht veel meer andere 66-avonturiers tegen te komen, maar dat is beperkt gebleven tot enkele niet al te grote groepen Harley Davidson rijders (Amerikanen, Duitsers, Zweden en Fransen) en één jaren '40 Amerikaan die was voorzien van een moderne motor en transmissie, airco en andere modernismen.
Sommige van de verplichte nummers van Route 66 zijn erg kitscherig of overschat als attractie (Route 66 Car Museum is gewoon een dealer in opgepepte oude Amerikanen...), andere zijn veel leuker dan verwacht: het stofzuigermuseum wat 'toevallig' aan Route 66 ligt en in feite een 'factory outlet' is, bleek zeer interessant. Meneer Dyson mag beweren dat hij de eerste stofzakloze stofzuiger heeft bedacht; in werkelijkheid bestond die al in de jaren '30, gebaseerd op hetzelfde principe...
Temperaturen zijn op het moment prima te doen, later wordt het waarschijnlijk echt heet. Inmiddels een sprinkhanenplaagje en een zandstormpje meegemaakt. Het wachten is nu op een overval door de Indianen
Het begint op te vallen hoe de mensen per regio verschillen (effe lekker generaliseren, maar dat doet iedereen

). In Missouri zijn ze nogal luidruchtig en ik zag daar heel wat ernstige obesitasgevallen rondwaggelen. In Oklahoma min of meer hetzelfde. Over Kansas valt weinig te zeggen, het stuk 66 daar doorheen is maar 12,8 mijl lang. Texanen (die in de 'panhandle', het noordelijke stukje dan) zijn veel relaxter en over het algemeen een stuk minder dik. De bevolking van New Mexico doet het rijexamen waarschijnlijk schriftelijk, wat een idioten kom je soms tegen. We schelden wel veel in Nederland, maar wat is ons verkeer toch heerlijk overzichtelijk.
Morgen Arizona, benieuwd wat we dan voor types tegenkomen
Have a nice day!