Ik rij al heel mijn leven (word 43) met Alfa's en toch betrap ik me er nog elke dag op dat ik in de uitstalramen van de winkels die ik voorbijrij op zoek ga naar het silhouet van mijn Alfa.
Of het nu een 75, een GTV6, een GTV 916, een 166, een 155 , een Brera of welk model het ook is, keer op keer voel ik de voldoening als ik de weerspiegeling van mijn wagen in de ramen zie. Ik kan me absoluut niet voorstellen dat je dit met een Ford Focus, een Clio, een Volvo een Renault/Peugeot of wat dan ook hebt , dat gevoel van opperste verrukking als je ziet dat het beeldje gewoon klopt, de vloeiende beweging, het silhouet, dat spel van die lijnen. Dit geeft zo veel voldoening dat de wagen van mij dan absoluut iets minder strak mag sturen, wat zwaarder mag zijn of wat andere onhebbelijkheden mag hebben, het uitzien, de looks, de uitstraling, het anders zijn maken voor mij ALLES goed.
Dat is toch uiteindelijk de essentie van onze passie, telkens weer met een grijns van één oor naar het andere op het gezicht de wagen instappen. Dan spreek ik nog niet van diversiteit, anders zijn als de anderen, de andere meuk begint meer en meer op mekaar te lijken terwijl een Alfa er toch altijd uitspringt. Een Brera mooi of lelijk ? Anders, apart, verschillend van de rest in ieder geval en ook dat vind ik essentieel. Ik rij nu dagelijks met de 166 TI, kom er geen andere meer tegen. Als ik met de Brera op stap ben zie ik geen andere. Een 159 zie ik regelmatig en dat is toch telkens weer een verademing tussen al die andere nietszeggende voortbewegingsmiddelen.
On topic maar weer, ik zou voor een 159 gaan
een 156 of 147 GTA een dweil in vergelijking met een focus ST qua wegligging Het moet niet gekker worden hier.
