Ik weet niet meer precies op welk moment ik gegrepen werd door het Giulia-virus. In mijn vage herinnering staat mij bij dat 'Matula' uit die Duitse seie 'Der Alte' (mijn vader keek daar altijd naar) in een witte Nuova reed (Voor de kenners, daarna reed hij in een champagne-kleurige 75). Een hernieuwde kennismaking volgde geloof ik toen er in het blad Autovisie een Italië-special stond. Mensen konden gratis hun klassiekers aanbieden en natuurlijk stonden er ook talrijke Giulia's tussen.
Toen ik achttien was, maar nog geen rijbewijs had, zag ik op een dag een paar Giulia's bij iemand op de oprit staan bij ons in de buurt (Horn, Limburg). Natuurlijk moest ik gaan kijken. De man in kwestie importeerde de Giuliaatjes uit Italië. Mijn oog viel toen op een blauwe Nuova, ik geloof uit 1976. Echter, de vraagprijs was 8.000 florijnen. Ik geloof dat ik een week heb geprobeerd om te berekenen hoe ik het ding kon betalen. Uiteindelijk bleek dat er nog een reparatie van ongeveer 500 gulden aan de auto uitgevoerd moest worden. Toen was het einde verhaal. Ik moest bekennen dat het geen haalbare kaart was en ik zette de Giulia uit mijn hoofd. Ik geloof dat ik toen zelfs even gejankt heb.
Een paar jaar later had ik een 33 en reed ik langs de man die me toen bijna de blauwe Giulia had verkocht. Ik ben toen opnieuw gaan kijken, maar hij had alleen nog een Biscione staan die nog niet de weg op kon. Wel maakte in een proefrit in zijn eigen Nuova. Dat was meer een vorm van masochisme, want weer moest ik bekennen dat een Giulia kopen eigenlijk geen enkele zin had. Ik zat immers nog steeds niet in de slappe was en een stalling om het ding weg te zetten met bar weer had ik ook niet.
En toen was het ineens 2005, ongeveer tien jaar nadat ik voor het eerst door het Giulia-virus werd gegrepen. Ik zit nog steeds niet in de slappe was, maar ik heb nu wel een huis met een garage. En toen kwam het een paar weken geleden opnieuw opzetten: die onweerstaanbare drang om naar een Giulia te kijken. Ik kwam bij Alfa-specialist van Neerijnen in Utrecht en daar stond ze: een Super 1600 in de kleur Alfa Rosso. Een rondje om de wagen leerde dat op de bekende plekjes blaasjes zaten. Mijn budget lag aanzienlijk hoger dan wat de auto moest opbrengen, maar toch had het Supertje mijn interesse gewekt...
Ik ben die dag met buikpijn naar huis gereden. Aan de ene kant wilde ik het Supertje ongelooflijk graag hebben, aan de andere kant kon ik tientallen redenen bedenken waarom het ook nu weer niet verstandig was om een Giulia aan te schaffen. Die buikpijn heeft een paar dagen geduurd en toen heb ik gebeld dat ik hem nogmaals wilde bekijken (ook op de brug, dat leek me wel zo handig!) Uiteindelijk heb ik het emotionele over het rationele laten beslissen en sinds afgelopen zaterdag staat ze officieel op mijn naam... en in mijn garage!
Voor aflevering heb ik er een brulpijp onder laten leggen en ik moet zeggen dat dat de beste investering van mijn leven is. Wat een genot, kippenvel! Het plan is om nog drie, vier jaar met het Supertje door te rijden. Daarna zal er plaatwerktechnisch een beetje aan gedaan moeten worden. Eenmaal daaraan begonnen, zal er nog wel meer onder handen genomen moeten worden. Of ik dat zelf ga doen of dat ik dat laat uitbesteden, dat zal nog allemaal moeten blijken.
Op dit moment ben ik alleen maar blij dat ik mezelf eindelijk de auto gegund heb die ik al tien jaar wil hebben. Dit forum hier vind ik geweldig. Meestal direct antwoord op de meest prangende vragen en natuurlijk is het ook om hier ervaringen uit te wisselen. Ik kijk er al naar uit om volgend jaar met het Supertje naar evenementen te gaan en terminaal geïnfecteerd te worden door het Alfa-virus
Forza Alfa Romeo
Robin
Grappig van die Matula, keek ik vroeger ook altijd voor de Alfa's, zat van de week wat te zappen en kwam hem weer tegen, in de laatste afleveringen rijd hij in een zilverkleurige 155.
