Bij ons thuis staan wij nog steeds voor een raadsel... hoe heb ik toch zo'n passie voor auto's kunnen ontwikkelen? Niet dat ze het erg vinden (mijn vader en ik vinden het nog heerlijk elkaars auto's belachelijk te maken), maar niemand in mijn familie of oude vrienden van mijn ouders hebben ook maar iets met auto's en het gros rijd dan ook in een jap.
Nu ik er weer over nadenk begint schietenet me ineens 3 dingen weer te binnen.... mijn vader en de beste vrienden van mijn ouders wilden altijd graag een 33 hebben toen die net uit was. Zelf hebben ze uiteindelijk nooit eentje gekocht, maar ik heb nog wel ergens een schriftje uit groep 3 van me liggen met een verhaaltje over...jawel een Alfa 33.
De tweede "trigger" was.... voetbal! Ik heb altijd echt een ongezonden hekel aan voetbal gehad, maar ik hield wel van auto's. Mijn pa zette dan op zondagaaf naast de "grote" tv een klein zwart wit tv'tje waar ik dan de dtm races op kon zien ... waar dus o.a. de 155 in racete die ik echt geweldig vond (was toen 6 ofzo)!
En toen de 156 uitkwam had ik het daar is over met een vader van een vriend van me ... die toevallig een hele stapel Alfa folder had! Toen die op mijn kamertje lagen toen was het duidelijk ... er moest en zal een Alfa komen.
Jaren gingen voorbij wachtend tot ik uiteindelijk mijn roze papiertje mocht halen.. in die tijd kregen we ook een Italiaanse buurman met een passie voor Alfa's. Dus toen ik uiteindelijk het roze papiertje had kocht ik ... een Mazda
. Zoals ik al schreef kom ik echt uit een milieutje waar niemand ook maar iets van auto's af weet. De liefde voor Alfa's roestte echter niet en op dat moment had Jan (forumnaam Jan1300 ook geen onbekende op het forum) een restauratiebedrijfje waar eigenlijk alleen Alfa's stonden. Na één babbeltje met Jan over Alfa wist ik het zeker ... er moest en zou een 33 komen!
De 323F was snel verkocht en de eerste 33 heb ik voor 300 eu gekocht. Vaal rood, uitgeleefd van binnen, grote ster in het voorraam. Autootje zou eigenlijk naar de sloop gaan, maar de eigenaar wilde nog kijken of ze nog te verkopen was. Het eerste rondje in die 33 zal ik nooit meer vergeten... ik weet alles nog, de geur (erg sterke cocoslucht van zo'n ambipur ding), het geluid (die roffel onderin je toeren, de benzinepomp die eerst ff zoemt), het stuur.
Ik weet trouwens nog steeds niet waar ik harder om moest lachen die dag; de verbaaste blik van mijn moeder toen ik mijn bijna wit uitgeslagen 33 met verrotte deur en spatbord voor het huis zette of de blik van mijn buurmand toen ie kwam kijken naar mijn nieuwe aanwinst... die blik van ... "maar wij weten precies wat hier zo geweldig aan is".